- Mam nadzieję, że to nie jest tak naiwne przedstawienie problemu, jak wskazywałby tytuł piosenki - powiedziała pani Alicja, kiedy przerwaliśmy jej zajęcia, by pożegnać się z grupą oraz podziękować za cały długi dzień zdjęciowy, i jeszcze dłuższy, wciąż dający się we znaki, after. Uśmiechnąłem się lekko skrępowany, ponieważ w kawałku, do którego klip właśnie kręciliśmy, pewien element naiwności - istotnie miał miejsce. A z drugiej strony, znalazł się tam w jakimś celu i jeśli nawet nie z wyrachowania, to w wyniku nabrania dystansu, świadomego wejścia w rolę, do której świat najpierw nas szykuje, a którą potem na każdym kroku deprecjonuje. Kiedy pokazałem przyjacielowi roboczy materiał na debiutancki album, spytał mnie, czy nazwę go “Igor i jego dupy”. Oczywiście, mój ziom ma skłonności do przesady, ale coś na rzeczy być musiało. Pierwsza płyta powstawała w czasie bardzo dla mnie emocjonującym, w którym poznawałem uroki tzw. dorosłego życia. Nic dziwnego, że wśród wszystkich pokręconych historii opowiedzianych na “Międzyczasie”, prym wiodły te rozwiązłe. Puściły pewne blokady, runęło kilka mitów, inne urosły do miana prawd, dzięki którym dawało się zręcznie lawirować pomiędzy siłami, mogącymi mnie uziemić. Podobno ludzie zawsze chcą czegoś innego. W hulaszczym amoku zacząłem więc coraz śmielej wzdychać do uporządkowanego, uczuciowego życia; a gdy już takie znalazłem, to... szybko się z niego wymigałem. Bo znowu chciałem czegoś innego, niż miałem. A może świat jest prosty, a ta domniemana żądza posiadania zawsze czegoś innego niż się ma, to rzeczywiście bardziej potrzeba kochania i bycia kochanym. Tak banalne, że aż może być prawdziwe. Niewykluczone jednak, że w naszym zepsutym świecie - dopóki w nim tkwimy, aż po uszy - niewykonalne. Ewidentnie coś tu nie gra, nie zgrywa się z naszym emocjonalnym rytmem, ale nie drążymy, rozsądek każe nam być nieczułymi, acz wrażliwymi na swoim punkcie, wiecznie niezdecydowanymi, rozbitymi między komediami romantycznymi, a darmowym porno, zmienno-cieplnymi skurwielami, którzy wierzą, że tę otchłań da się zasypać. I to od niechcenia. No… nie. Dlatego na “Za długie, nie czytaj” będzie więcej prób uchwycenia momentów, mgnień rzeczywistości, niż pijackich historii i kacowych rozkminek. Ta opowieść ma wiele narracji, jedna zaczyna się właśnie tutaj. Infantylnym, acz tej inantylności świadomym, głosem serca. Podczas kręcenia teledysku do “Szukałem ciebie”, czułem - nieznaną mi dotąd - dumę, jakby zaczerpniętą z dobrej energii zgromadzonej w jednym miejscu i celu. Jako osoba bez przerwy nadająca, nie zdawałem sobie spraw, jak wiele radości może sprawić mi oddanie głosu innym. Choć sam w wyścigu do bycia kochanym męczę się straszliwie, rozumiem tych, którzy przez różne wykluczenia, nie mogą brać w nim udziału. Cieszę się, że - wraz z grupą ludzi, którzy również, podobnie do nas szukają miłości - udało się nam wspólnie wypowiedzieć. Ktoś powie, że w trochę naiwnym tonie? A niedostrzeganie tej prostoty, która cały czas w nas gdzieś głęboko tkwi, nie jest naiwne? Zresztą skonfrontować tę prostotę z rzeczywistością spod znaku “to skomplikowane” powinni wszyscy, nie tylko niepełnosprawni ruchowo.